Ο Αγγελής εκδίωξε το μπέη από το Πόζαρ...

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΗΡΩΩΝ 

Γάτσος Αγγελής (1771-1839)

Ο Γάτσος Αγγελής καταγόταν από τους Σαρακηνούς Αλμωπίας. Σύμφωνα με τις καταγραφές ήταν ψηλός, ξανθός, δασύτριχος με τραχιά φωνή και πρόσωπο με έντονα χαρακτηριστικά. Μπορεί να ήταν αγράμματος, αλλά ήταν θεοσεβής και θρησκόληπτος. Άπαντες αναγνώριζαν την ανδρεία και τη γενναιότητά του. Από μικρός έφυγε από το χωριό του και πήγε στο Περισώρι Νάουσας, όπου εργαζόταν γι’ αυτό και δεν σπούδασε. Σε ηλικία 20 ετών κατατάσσεται στα κλέφτικα σώματα του Βερμίου, επικηρύσσεται από τους Τούρκους και η γυναίκα του σέρνεται σκλάβα στα παζάρια της Θεσσαλονίκης.

Προσπάθησε να καταλάβει τη Βέροια, επικεφαλής αποσπάσματος, με υπαρχηγούς τους Δημήτριο Σιουγκάρα και Λάζαρο Ραμαντάνη αλλά μετά την ισχυρή στρατιωτική επέμβαση των Οθωμανών, οι επιχειρήσεις απέτυχαν πλήρως. Το 1822, ο Γάτσος Αγγελής συμμετείχε στην άμυνα της Νάουσας με τους Αναστάσιο Καρατάσο, Γεώργιο Συρόπουλο, Ζαφεριάκη Θεοδοσίου. Κατά την είσοδο του Οθωμανικού στρατού στη Νάουσα, αιχμαλωτίστηκε ο γιος του, Νικόλας. Μετά την αποτυχία, ο Γάτσος ακολούθησε, ως υπαρχηγός, το σώμα του Καρατάσου στην περιοχή Ασπροποτάμου της Θεσσαλίας, μαζί με τους Κωνσταντίνο Δουμπιώτη, Γιώργο Συρόπουλο, Τόλιο Λάζο και καπετάν Κότα. Στη συνέχεια κατέβηκε νοτιότερα και πήρε μέρος στα Δερβενάκια και τα Βασιλικά. Αυτό εκτιμήθηκε ιδιαίτερα απ' τους οπλαρχηγούς της Ρούμελης και του Μοριά. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης θα τον αποκαλέσει «ανδρείον άνδρα». Ο στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης τον αποκαλεί «γενναίο και αγαθό πατριώτη».

Στη Σκιάθο, στην Ύδρα, στην Εύβοια, στα Βασιλικά, στην Αταλάντη, στη μάχη της Ακρόπολης, ο Γάτσος Αγγελής ξεχωρίζει, ενώ η φήμη του μετά τις τόσες επιτυχίες εξαπλώνεται σ' όλη την αγωνιζόμενη Ελλάδα. Η πρώτη ελληνική νίκη κατά του φοβερού Ιμπραήμ κερδήθηκε στην Καλαμάτα από τους Μακεδόνες του Καρατάσου και του Αγγελή Γάτσου, το "Μακεδονικό σώμα", όπως το αποκαλούσαν τότε. Στη μάχη του Πέτα και Κομπότι, όπου έλαβε μέρος με 60 Μακεδόνες, έχασε τον αδερφό του Πέτρο.

Τον Απρίλιο του 1826, έλαβε μέρος με πολλούς Μακεδόνες-μέλη της Μακεδονικής Φρουράς, στην ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου. Η παρουσία του είχε κριθεί τότε απαραίτητη από τον αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη για την αναχαίτιση του Ιμπραήμ. 

Μετά την απελευθέρωση έζησε στην Αταλάντη, όπου και πέθανε το 1839 πάμφτωχος και ξεχασμένος. Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος του απένειμε το βαθμό του συνταγματάρχη. 

Το πορτραίτο του με λιτό και εύστοχο λόγο το σκιαγραφεί ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, Φωτάκος Χρυσανθακόπουλος στα απομνημονεύματά του: «...ο περίφημος καπετάνιος Γάτσος, ων εις τα όπλα εκ γενετής και σύντροφος αχώριστος του Ολύμπου και οι στρατιώτες του Μακεδόνες επολέμησαν εις τα Βασιλικά και τα Δερβενάκια γενναίως και οι Πελοποννήσιοι ευχαριστήθηκαν πολύ, διότι είδον άνδρας έχοντας ζήλον και εθνικισμόν μέγαν».