100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την ελεύθερη Ελλάδα

Το 2013 αποτελεί χρονιά ορόσημο για την Κρήτη, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ενσωμάτωση του νησιού μας στον εθνικό κορμό. Με την έπαρση της ελληνικής σημαίας στο φρούριο Φιρκά των Χανίων, την 1η Δεκεμβρίου του 1913, ο πόθος πολλών γενεών Κρητικών έβρισκε επιτέλους τη δικαίωσή του. Είχαν προηγηθεί δεκάδες αιματοβαμμένοι αγώνες για την ελευθερία και την ένωση, δεδομένου ότι οι Κρητικοί ποτέ δεν αποδέχθηκαν τη μοίρα του κατακτημένου και πάντοτε βρίσκονταν σε επαναστατική εγρήγορση, παλεύοντας με ηρωισμό για υψηλά ιδανικά. Η σημασία αυτής της ιστορικής επετείου είναι αυταπόδεικτη.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στις 5 Οκτωβρίου 1912 ξεκινά ο Α΄ βαλκανικός πόλεμος. Τα βαλκανικά κράτη, Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία, κήρυξαν τον πόλεμο στην Τουρκία, παρά τις συντονισμένες και επίμονες προσπάθειες της ευρωπαϊκής διπλωματίας να τον αποτρέψει .
Με την έναρξη του πολέμου και τις πρώτες νίκες των ελληνικών όπλων οι πόρτες του ελληνικού κοινοβουλίου άνοιξαν και υποδέχθηκαν τους Κρήτες Βουλευτές. Στις 11 Οκτωβρίου 1912 υπογράφεται Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο ο Στέφανος Δραγούμης διορίστηκε Γενικός Διοικητής της Κρήτης.

Με την πράξη αυτή de facto η Κρήτη (Κρητική Πολιτεία τότε) έγινε τμήμα του Ελληνικού Κράτους δηλ. de facto συντελέστηκε η Ένωση. H de june ένωση, από άποψη διεθνούς δικαίου, συντελέστηκε με τη συνθήκη του Λονδίνου στις 17 Μαΐου 1913, μεταξύ της Τουρκίας και των εμπόλεμων βαλκανικών κρατών. Με το άρθρο 4 της συνθήκης… "Η Αυτού μεγαλειότης, ο αυτοκράτωρ των Οθωμανών δηλοί ότι εκχωρεί εις τας Αυτών μεγαλειότητας τους συμμάχους ηγεμόνας την νήσον Κρήτην και ότι παραιτείται υπέρ αυτών πάντων των ων εκέκτητο επί της νήσου ταύτης κυριαρχικών και άλλων δικαιωμάτων".

Αργότερα με την κύρωση της Ελληνοτουρκικής συνθήκης ειρήνης του Νοεμβρίου του 1913 ( νόμος 4213 της 11/14 Νοεμβρίου 1913) η Κρήτη περιήλθε οριστικά στην Ελλάδα, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη βουλή … "η ελληνική Κυβέρνησις ανέμενε δια την προσάρτησιν την επικύρωσιν της συνθήκης των Αθηνών, ήτις προεπιβεβαιούσα την συνθήκην του Λονδίνου, αποτελεί και την τελευταίαν λέξην επι του ζητήματος τούτου … και συνεχίζει μόνον με την συνθήκην των Αθηνών, κυρούσαν τα πρωκαταρτικώς συνομολογηθέντα εν Λονδίνω, εκλείπει κάθε ίχνος τουρκικής επικυριαρχίας επί της νήσου".

Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 1913, ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος και ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος κατήλθαν στα Χανιά και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο φρούριο Φιρκά, στο λιμάνι των Χανίων. Με την συμβολική αυτή πράξη επισημοποιήθηκε η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα

Σημειώσεις του Κ. Φαλτάϊτς από τη Μικρασιατική Καταστροφή

Δημοσιεύματα και ημερολογιακές σημειώσεις του Κώστα Φαλτάϊτς

(Από την Άννα Φαλτάϊτς)

Τον Σεπτέμβριο του 1922 κορυφώθηκε το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής, με την καταστροφή της Σμύρνης.

Ο Κώστας Φαλτάϊτς, ως πολεμικός ανταποκριτής, απεσταλμένος της εφημερίδας «Εμπρός», κάλυψε τις κινήσεις του Ελληνικού Στρατού από την περιοχή της Νικομήδειας μέχρι τις πύλες της Άγκυρας, από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο του 1921, όταν και τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής στη μάχη του Σαγγάριου και αναγκάστηκε να επιστρέψει (παρά τη θέλησή του) πίσω στην Αθήνα.

Με τις ανταποκρίσεις του κάλυψε τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού σε Αβγκίν, Νικομήδεια, Προύσα, Ουσάκ, Αδά Παζάρ, Εσκή Σεχήρ, Καραμουσάλ, Κιουτάχεια, Τουλού-Μπουρνάρ, Σαγγάριο κ.α., δίνοντας παράλληλα στη δημοσιότητα στοιχεία για τις τουρκικές θηριωδίες, την αντιμετώπιση των προσφύγων, την αντιμετώπιση των τουρκικών πληθυσμών και εικόνες από το μέτωπο.

Οι μαρτυρίες από επιζήσαντες των σφαγών των κεμαλικών στρατευμάτων, τις οποίες συγκέντρωσε και δημοσίευσε στην εφημερίδα «Εμπρός», ήταν τόσο «δυνατές», που προκάλεσαν το ενδιαφέρον του υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο τις αξιοποίησε για την προώθηση των ελληνικών θέσεων στους διεθνείς οργανισμούς.

Τον Νοέμβριο του 1921, ο Κώστας Φαλτάϊτς δημοσίευσε στο βιβλίο του με τίτλο «Αυτοί είναι οι Τούρκοι – Αφηγήματα των σφαγών της Νικομήδειας», μέρος των συνεντεύξεων-μαρτυριών που έχει συγκεντρώσει από τους επιζήσαντες (κυρίως Έλληνες, αλλά και Αρμένιους) κατά το διάστημα που βρέθηκε στην Νικομήδεια.

Πρέπει να τονιστεί ότι οι συνεντεύξεις αυτές πάρθηκαν στις αρχές του 1921 και αφορούσαν τις σφαγές του 1919 και 1920. Κάποιες από αυτές είχαν ήδη δημοσιευθεί στο «Εμπρός» στα μέσα του 1921, πριν δηλαδή την έκδοση του «Αυτοί είναι οι Τούρκοι», αλλά και περίπου έναν χρόνο πριν την έκδοση το 1922 της έκθεσης Τόινμπι, η οποία χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον (και συνεχίζει και σήμερα να χρησιμοποιείται) για την υποστήριξη των θέσεων της Τουρκίας περί θηριωδιών από την πλευρά του Ελληνικού Στρατού.

Το 1922 το βιβλίο αυτό μεταφράστηκε στα γαλλικά και κυκλοφόρησε και στην Ευρώπη, επανεκδόθηκε το 1923 επίσης στα γαλλικά, ενώ σήμερα βρίσκεται υπό έκδοση στην αγγλική γλώσσα.

 Ο Κώστας Φαλτάϊτς συγκέντρωνε παράλληλα υλικό για ένα άλλο βιβλίο, στο οποίο προσπαθούσε μέσα από δημοσιεύματα στον ελληνικό και ξένο τύπο, από τηλεγραφήματα, από επίσημες πηγές και από τις πληροφορίες που ο ίδιος είχε συγκεντρώσει ως πολεμικός ανταποκριτής που κάλυπτε την μικρασιατική εκστρατεία, να εντοπίσει τι ήταν αυτό που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή. 

Το βιβλίο αυτό δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και παραμένει σε χειρόγραφες σημειώσεις του στο αρχείο του Λαογραφικού Μουσείου Φαλτάϊτς στην Σκύρο.

Με αφορμή την επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής, θα παρουσιάσουμε τις επόμενες ημέρες δημοσιεύματα του Κώστα Φαλτάϊτς από την εφημερίδα «Εμπρός», αλλά και σελίδες από το ημερολόγιό του, που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.

«Η μαύρη βίβλος της Νίκαιας»

Εφημερίδα «Εμπρός», 17 Απριλίου 1921

«ΚΙΟΣ Απρίλιος. Κατώρθωσα να συγκεντρώσω από τον μόνον επιζήσαντα κάτοικον της Ελληνικής Νικαίας, ονομαστικόν κατάλογον των σφαγιασθέντων Ελλήνων κατοίκων της υπό των Τούρκων κατά τον παρελθόντα Αύγουστον. Επειδή ούτε η μητρόπολις Νικαίας, ούτε ουδεμία άλλη Αρχή εφρόντισε να μάθη τα ονόματα των τόσω φρικιαστικώς εντός δυο σπηλαίων σφαγέντων κατοίκων, νομίζω ότι επιβάλλεται και σήμερον ακόμη, αν και παρήλθον αρκετοί μήνες, η δημοσίευσις των ονομάτων των μαρτυρικών τούτων θυμάτων. 

Το γεγονός άλλως τε του σφαγιασμού εντός ολίγων ωρών όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων μιας πόλεως είνε από τα μοναδικώτερα που έχουν να μας παρουσιάσουν τα χρονικά της ανθρώπινης θηριωδίας.

Ιδού τα ονόματα κατά οικογενείας.

… (αναφέρονται τα ονόματα των μελών 88 οικογενειών)

Υπάρχουν και άλλαι ακόμη σφαγιασθείσαι οικογένειαι των οποίων όμως τα ονόματα δεν κατορθώσαμεν να συγκεντρώσωμεν.

                                                Κ. ΦΑΛΤΑΪΤΣ

ΠΗΓΗ:
http://arxiokallari.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html 
και τη συνάδελφο ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΟΖΙΝΗ

Η συνθήκη των Σεβρών και η προέλαση στη Μικρά Ασία

Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στο "διπλωματικό" χρονικό διάστημα, μεταξύ 28 Ιουλίου και 10 Αυγούστου 1920, στη Γαλλική πόλη Σεβρ (Sèvres), επισφραγίζοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές Δυνάμεις, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συνεχής τριβή μεταξύ του Σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μεχμέτ ΣΤ΄ και του ανεξάρτητου κινήματος των Νεότουρκων, οδήγησε τον Μουσταφά Κεμάλ να καταργήσει τη μοναρχία και να κάνει κυβέρνηση.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος συνειδητοποιώντας πως η συνθήκη των Σεβρών, κινδύνευε να μείνει στα...χαρτιά και πως οι Νεότουρκοι κερδίζουν χρόνο για τα μεγαλεπίβολα σχέδιά τους, αποφάσισε να επιβάλει την ειρήνη, διατάσσοντας το καλοκαίρι του 1920, την εντατικοποίηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, υπό το στρατηγό Λεωνίδα Παρασκευόπουλο.